werkdagboek deel 7, 12 april 2005
Wat is er het afgelopen halfjaar gebeurd?

Na de weken in Bellevue, hebben Marcel Musters en ik de voorstelling SMOEDER nog een keer of veertig door het land gespeeld. Een echte tournee! Erg leuk, gezellig en nieuw voor mij. Wel erg ‘pittig'. Ik vind spelen echt heel erg zwaar, terwijl SMOEDER een eenvoudig toneelstukje van een uur is, dat we met z'n tweeën doen, gezeten aan een tafel. Geeft toch wel te denken hoe het moet zijn om een stuk van drie uur te spelen. Dat je om half negen ‘s avonds begint te werken, vind ik een heel vermoeiend ritme. Heel de dag ben je op de spaarbrander voor de avond. Ik wist het natuurlijk allang, woon al vijfentwintig jaar samen met een acteur. Nu heb ik het dan zelf meegemaakt. Maar er waren verrukkelijke voorstellingen bij. In Den Bosch bijvoorbeeld, waar we onze jassen achter het gordijn gooiden, het binnenstromende publiek kussentjes gaven om op te zitten en daarna begonnen. Vanaf het moment dat het publiek binnenkwam, was er een goede sfeer. En het is toch elke keer weer heerlijk als mensen zitten te huilen in de zaal. Ik weet hoe fijn dat kan zijn, huilen om een voorstelling.

In september en oktober 2005 doen we nog een klein tourneetje van twintig voorstellingen.

Ondertussen is de bioscoopfilm Leef! gedraaid en gemonteerd. Ik denk dat hij in september 2005 in première gaat. Durf er nog niets over te zeggen, heb alleen nog maar fragmenten gezien.
De 78 afleveringen Leef! die ik als verloskundige Anna Jongkind in het Volkskrant Magazine heb geschreven, zijn gebundeld in een mooi boek. Het komt 21 april 2005 uit, de dag waarop ik De Gouden Ganzenveer krijg uitgereikt. Leef! verschijnt bij De Arbeiderspers.

Ik ben aan het drieluik (of wordt het een vierluik?) voor Het Toneel Speelt begonnen met de voorlopige titel Een verhaal over gewone mensen. We volgen een arbeidersfamilie vanaf 1956, mijn geboortejaar. In elk volgend deel zijn de familieleden 15 jaar ouder.
De repetities beginnen in november 2006. Dat lijkt nog ver weg, maar die stukken moeten uiteraard al wel veel eerder klaar zijn. Als zijn gezondheid het toelaat, gaat Willem van de Sande Bakhuyzen regisseren. De cast is heel groot: Carine Crutzen, Marisa van Eyle, Roos Ouwehand, Betty Schuurman, Jaap Spijkers, Gijs Scholten van Aschat, Peter Blok, Mark Rietman, en dan nog drie twintigers. Heb veel fotoboeken uit die tijd bekeken en het een en ander erover gelezen. Toen dacht ik: laat ik alvast maar es wat opschrijven, ook al weet ik nog niet waar het over zal gaan. Ik bleek al heel ver te komen. Er kwam veel boven van wat ik dacht niet meer te weten.

Elk deel vindt plaats op een speciale dag; deel 1 is op nieuwjaarsdag, deel 2 op een trouwerij en deel 3 waarschijnlijk op een begrafenis. De structuur is steeds dezelfde; voor de pauze zien we de voorbereidingen tot aan de grote gebeurtenis, na de pauze deze zelf. Ik heb er zin in, alleen komt er steeds van alles tussen, waardoor ik toch nog niet echt ben begonnen. En eind mei moet deel 1 toch absoluut af zijn.

Op 25 april 2005 is in klein Bellevue weer een Schrijfpaleisavond. Op zo'n bijeenkomst dragen acteurs fragmenten voor uit een toneelstuk of een scenario dat nog niet is gerealiseerd. Ik ben de gastvrouw. Die avonden worden steeds leuker. De sfeer is heel informeel. Inmiddels weten schrijvers en andere belangstellenden dat het bij ons veilig is. We hebben het over het gepresenteerde werk, maar altijd op een constructieve manier. Marc Nelissen heeft de regie; elk fragment dat voorgedragen wordt, is in de voorafgaande middag gerepeteerd. Tot nu toe werkten de acteurs Olga Zuiderhoek, Marisa van Eyle, Saskia Temmink, Huub Stapel, Peter Blok en Wil van der Meer mee.

In het buitenland gaat Cloaca rustig door. In Osnabruck vindt de première op 11 maart 2006 plaats. Voor die tijd - wanneer is nog onzeker – is de beurt aan Berlijn. In Madrid heb ik ook veel vertrouwen. Of Cloaca elders op de planken is te zien – Tel Aviv, Scandinavië, Zuid-Amerika – is nog niet met zekerheid te zeggen.

De magnolia bloeit weer, de kindjes worden groot, ik loop elke dag een uur tussen de weilanden of in het bos. Zou, zoals altijd, meer zomaar door de stad willen lopen. Zomaar wat praatjes willen maken, maar ik heb maar één leven en de tijd raast maar door. En schrijven kost veel tijd; niet zozeer achter de machine, maar in m'n hoofd. Ik ben 49 geworden. Schrijf nu bijna 25 jaar. Begin het net een beetje door te krijgen. Wat is het toch een langzaam proces.