De lezersreacties naar aanleiding van de columns Herfst en Zomerhaters:

Lieve Maria,
Ik heb geen vaste krant. Af en toe koop ik een losse. Vandaag de Volkskrant.

Ik voel me eenzaam. De hele zomer heb ik gesmacht naar 21 september. De officiële start van de herfst. Het is vandaag al 5 november en nog steeds is het niet écht herfst. De temperatuur blijft veel te hoog, de zon blijft maar schijnen. En iedereen blijft maar blij, blij, blij met al dat mooie weer. Zelfs de wintertijd ging veel te laat in. En nooit, nooit kom ik eens een herfstmens tegen. Ik voel me eenzaam.

In die state of mind sla ik het Volkskrant Magazine open.
Ik kan wel janken. Twee zusterzielen. Maria Goos heeft, en haar moeder had, precies hetzelfde als ik!
Ik wou dat wij buren waren.

Groet,
Silvia Schennink:


Hallo,
Vandaag las ik uw column getiteld Herfst in het Volkskrant Magazine.
Moest ontzettend lachen toen u over uw moeder, die op broeierige dagen het liefst binnen zat, schreef. Erg herkenbaar! Moest denken aan een stukje dat ik ooit op mijn opleiding moest schrijven over 'een hekel hebben aan iets'. Dat werd de lente dus…

Hiermee de pennenvrucht van de opdracht waarin uw moeder zich wellicht zou kunnen vinden:

Lente

20 april. Een zonnestraal breekt langzaam door. Mensen op straat voelen collectief die lichte warmte op hun tere winterhuid en als vanzelf verwarmen hun lichamen zich met een gevoel dat herinneringen oproept aan dagen vol licht, zwoele zomeravonden en liters rosé. Ze bellen hun vrienden hoopvol en krijsen vol vreugde uit: "Het is lente!".

Welk drama zich vervolgens onttrekt is alleen waarneembaar voor diegenen die een hartgrondige haat jegens de lente koesteren. Ik ben er één van. Het begint met zo'n telefoontje, waarna een volledige sneeuwbal in werking wordt gesteld van hele hordes hysterisch kirrende mensen. En ja hoor, binnen no time ligt het 's middags om drie uur op de grachten vol met bootjes van groepjes die zo opzichtig mogelijk rosé drinken en stokbroodjes eten met tapenade, het liefst gehuld in wit linnen tenue.

Wat nog veel erger is zijn de lenteliefhebbers, per toeval altijd je buren, die op die bewuste 20ste april hun barbecue van stal halen. Terwijl jij probeert te slapen, blijven zij baldadig tot twee uur 's nachts zitten, doorratelend op een iets te laag niveau over hoe fantastisch het leven is. Ik persoonlijk kies er niet voor om daarmee geconfronteerd te worden. Ik hou op dat moment niet van harmonie. Ook heel erg deprimerend is die vogel. Ik noem 'm de ochtendvogel, die vanaf dat moment opgewekt hele nachten doorkwettert. Als ik dan na een nachtje kroeg naar huis fiets, fantaseer ik graag over een Uzi waarmee ik dat beestje genadeloos zou afknallen, niets overlatend van die leuke stembandjes.

De volgende dag blijkt het Vondelpark ineens een soort van pornopark. Iedereen stelt zijn witte vlees gratis ten toon. En de pas ontstane lentestelletjes 'vrijen' er lustig op los. 'Vrijen' stel je voor…

Ik haat het. Ik vind het weerzinwekkend. Het is pas april, volgende week regent het gewoon weer. Waar komt ineens al dat zogenaamde oh-wat-zijn-we-toch-mediteraan-gevoel vandaan? Het liefst sluit ik me dan op met boerenkool en worst, zet de verwarming nog ietsjes hoger en wacht tot het wolkendek weer samenpakt.

Tsja, ik kan er echt niets aan doen. Heb echt geprobeerd mee te doen op bootjes en barbecues, maar de Nederlandse zomer is niet aan mij besteed. Sorry mensen.

Met vriendelijke groet,
Anna de Beus:


Beste Maria Goos,
Gisteren viel uw artikel Herfst in mijn brievenbus, met erboven gekrabbeld door een vriendin: 'Annetje, dit begrijpen wij zó goed!' Deze zomer hadden wij een uitgebreid gesprek hierover. Ik vertelde haar dat ik er op mijn 57e achter moest komen dat het voor mij beter is om mij 's zomers terug te trekken voor mijn winterslaap. Vooral geen acties ondernemen, want de ervaring heeft geleerd dat alles fout gaat.
Wat heb ik genoten van het stukje: alle aspecten zijn op mij van toepassing. Alleen het geluid van de tackende zuchtmachine zegt mij niets: ben wel benieuwd wat dat nou toch voor een ding is…

Dank je wel Maria Goos, voor dit vrolijke stukje herkenning. Ik heb er, met uitzondering van deze vriendin, nooit begrip voor ontvangen. Ik geloofde bijna zelf dat de zomer geweldig was…

Ik ga nu weer een lekkere wandeling maken met mijn heerlijke herfstenergie en genieten van al dat moois!

Hartelijke groet,
Annetje van der Meer, Voorburg:


Hallo Mevrouw Goos,
Mijn moeder krijgt de Volkskrant. Wij (helaas) niet. Ze stuurde me een kopie van uw stuk over de HERFST.

Ik weet niet of u wel eens iemand heel achterlijk: "JAAAAA" hebt horen gillen, bij het lezen van een stuk. Maar dat was dus het geval hier in Huize Souverein. Mijn moeder kent mij dus vrij goed (what else is new, hè ?) en weet dat ik dus BLIJ ben als de zomer weer voorbij is. Wat een drama is DAT seizoen zeg! Inderdaad … het buiten zitten, gottegot, wat een feest. Blèrende en jengelende kinderen, mensen die een hogedrukspuiter cadeau hebben gekregen en de zaaaaaggg… neeedaaann! Ik word er niet bepaald vrolijk van.

Mensen roepen dan tegen me: "Heerlijk hè , de zomer". Om vervolgens van mij een onverstaanbaar gemor en gemompel te horen: "Zal wel". Ik kijk altijd met blijdschap uit naar de eerste onweersbui, stortbui … dorre bladeren … HEERLIJK!

Mijn huisarts zei tegen me: "Mensen worden depressief in de winter", aangezien ik huppelend de herfst tegemoet zag. NOU … ik in de zomer! Ik heb er in de herfst en winter dus ABSOLUUT geen last van. Lekker zeiknat regenen bij het boodschappen doen en dan lekker thuis een bakkie thee drinken. Hmmm … kan me niet lang genoeg duren die herfst! De winter is ook nog wel te pruimen.

Mensen die gaan overwinteren… Moeten zij weten, hoor… ik denk meer aan OVERZOMEREN. Lekker verhuizen naar een land waar het non-stop herfst is. Ohhhhhh …. mjam.

Ik ga het stuk ophangen! Ben er heel blij mee. Zie je wel, ik ben niet gek … we zijn in elk geval met zijn tweeën mevrouw Goos … die de herfst waanzinnig vinden! Hahahaha.

Marga Souverein te Voorhout


Dag Maria,
Dank voor je stuk over de herfst. Mensen kijken meestal wazig als ik zeg dat ik in de lente soms alweer naar de herfst verlang… Maar ik heb het gevoel een gelijkgestemde ziel te hebben gevonden!

Hartelijke groeten,
Esther Hesselink:


Beste Maria,
Wat een feest der herkenning, jouw column over de herfst. Ik las het zojuist, aan mijn bureautje gezeten. Ik word ook altijd zo gelukkig van de herfst. Mijn collega’s lachen mij weer uit als ik de loftrompet afsteek over de herfst. Heerlijk; de dagen worden korter, ’s avonds de gordijnen dicht, haard aan, alle accessoires weer uit de kast zoals handschoenen, vesten en panty’s van 60 dernier! En dan de natuur, al die bomen die vlak voordat ze helemaal kaal zijn, half transparant zo prachtig staan te wezen. Om maar niet te zwijgen over de geur van rotte bladeren. Wind en regen, ik kan er tegen!

Nee, dan de zomer; op warme dagen begin ik tegen schemertijd een beetje op te bloeien. In de zomer draag ik altijd broeken omdat ik niet tegen zweterige blote dijen kan. De mensen zijn opgefokt. En als mijn kinderen in de zon spelen ben ik voortdurend bang dat ze verbranden of een zonnesteek oplopen. En dan de vakantietijd; ik ga veel liever drie keer per jaar een weekje op vakantie dan drie weken aanééngesloten. Na één week krijg ik ontzettende heimwee: naar mijn huis, naar mijn buurt, naar mijn vrienden en collega’s. Ik denk dan aan mijn lekkere bed, mijn fijne pannen, mijn fiets, de HEMA etc. En hoe leuk het ook is, en hoeveel prachtige, interessante dingen ik ook zie, stiekem tel ik de nachten. Mijn man weet het, hij vindt het niet zo leuk (maar ik kan er niets aan doen, zo ben ik geboren). Mijn moeder en mijn tantes weten het, die kennen het gevoel ook. Wij zijn het liefst thuis, in ons gewone doen.

De thuiskomst is heerlijk, wat geniet ik van het weerzien van de gewone dingen om mij heen. Nu wil ik het liefst dat al mijn vrienden en buren ook terug zijn, maar helaas… Ik kijk naar hun huizen met half dichtgetrokken gordijnen en lichtjes op tijdschakelaars. Als een kind houd ik bij wie wanneer is vertrokken en wie wanneer weer terugkeert. Her en der begiet ik tuinen en voed ik katten…

Na de zomerstop in het theater waarin ik werk, wordt het al beter. Het begint al met de repetities die starten als opmaat naar de première, in de herfst! ’s Nachts slaap ik beter. Af en toe kan er al een jasje aan.

Mijn man houdt van de zomer, kan al in mei ongelukkig worden van de gedachte dat de zomer voorbij is. Hij zou het liefst naar Spanje verhuizen, kan slapen, lezen, bier drinken in de volle zon! Als de wintertijd eind oktober ingaat, kan ik hem opfleuren door te zeggen dat na 21 december de dagen weer gaan lengen. Toch was het vroeger erger. Nu we bij elkaar zijn en ik zo geniet van de herfst, is hij het ook meer gaan waarderen.

Ik vond het leuk om dit even aan je te schrijven, omdat ik altijd je columns lees en het dit keer zo herkenbaar vond. Ik ben blijkbaar niet de enige!

Veel vrolijke herfstgroeten,
Joke van Bilsen: