BIJNA VIJFTIG (nr 9)
Bijna vijftig.
Helemaal niet erg, bijna vijftig. Alleen zo onwerkelijk. Sta ik voor de spiegel, zie ik toch een meisje. Kan ik me niet voorstellen dat iemand gelooft dat ik bijna vijftig ben. Tot ik, reeds wat slechtziende, mij afvraag waarom die vrouw van middelbare leeftijd, die net zo'n jas aan heeft als ik, mij zo aanstaart in de Beijenkorf. Ben ik dat natuurlijk gewoon zelf. Vijftig; dat is Remco Campert. En Conny Stuart en Hetty Blok en Kees van Kooten en Wim de Bie zijn net vijftig.

Helemaal niet erg, bijna vijftig. Ik hoef niet meer uit te zoeken wie ik ben. De afgetrapte cowboylaarzen, de ruiten pantoffels, de leren overknielaarzen, de naaldhakken, de roze kinderschoenen met glitters, de comfortabele wandelschoenen, de lelijke sportschoenen, de te kleine punters met slangenprint en de lelijke instappers liggen rustig bij elkaar in de kast. Ik hoef niet meer te kiezen wat er nu eigenlijk bij me past. Het past allemaal bij me. Ik ben het allemaal, maar gelukkig niet meer allemaal tegelijkertijd, zoals vroeger in onrustige tijden het geval was. En ik draag alleen nog maar wat ik wil. En soms is dat een avondjurk met een sleep en met een haarstuk door mijn eigen haar geweven waardoor ik krullen heb, haar dat tot onder aan mijn rug krult, maar meestal is dat een spijkerbroek en geen make-up. Ik hoef niet meer te uit te zoeken wat ik wil worden, ik ben het; schrijver. Ik hoef niet meer te knokken om er te komen; ik ben er.

Er is afgerekend, er is uitgepraat, er is verloren en gewonnen. De ruzies met geliefden en dierbaren slaan we over, want als er al es wat voorvalt, dan is het niet meer nodig om onmiddellijk bovenop de kast te klimmen; de tijd verschaft veel inzicht, en niet alleen bij mij. Woordeloos passeren conflicten. Ik herken de bootjes, ik herken de slag van de roeier. Ik zwaai naar hem, hij probeert bij mij aan te leggen, maar ik blijf vriendelijk en vasthoudend zwaaien. Schouderophalend trekt de roeier aan de riemen: dan niet.

Behalve dat er een piepje in mijn hoofd zit, is mijn lichaam me trouw gebleven. Het rimpelt niet, het verzakt niet, het dijt alleen te veel uit. Ook niet zo erg. Ik kan best mooi zijn. En lelijk ook. Kijk maar naar de profielfoto hierboven. Lelijk. Ik op mijn lelijkst. Ook niet echt erg. Ik ben van de mensengeneratie. De meesten van ons laten zich onbekommerd fotograferen. Dat schijnt met veel dertigers anders te zijn. Die willen een ‘last say' over een foto. Vinden wij belachelijk. Moeten wij om lachen bij een goed glas wijn.

Ook leuk; met leeftijdgenoten op een terras blijven hangen want de kinderen zitten in Nieuw-Zeeland of zijn nooit geboren. Ook leuk; kennis overdragen aan jonge schrijvers. En ook leuk: 's nachts de vaste groep Marokkanen op het pleintje passeren. "Goedemorgen jongens, houden jullie het hier een beetje in de gaten?" Lol hebben om hun verward: "Okee, mevrouw."

En niet meer van slag raken door domme vragen. "Hoe wilt u dat het publiek naar de film kijkt, mevrouw Goos?" "Nou, het liefst met hun ogen open."

En elkaar vrij kunnen beminnen. Want het gaat hem om mij. Sinds een jaar of tien durf ik dat te geloven en wat een vrijheid dat geeft.

En natuurlijk lopen Vriendin en ik ons te vergapen aan die verrukkelijke wezens van dertig die zitten te chillen en te loungen op een bank voor The Coffee Company, terwijl ze verveeld met hun telefoontjes spelen en hun op vroege leeftijd bebeugelde tandjes laten zien als ze naar elkaar lachen. Is prachtig. Zo hingen wij ook in een bank. Zo lieten wij ook onze borsten zien en onze benen.

Wat wel erg is: de generatiegenoten die hun leeftijd geheim houden. De generatiegenoten die aansluiting met de jongeren willen en daarom domme, lelijke, banale programmma's verzinnen.

Het zijn mijn generatiegenoten die er bij Rijkswaterstaat enthousiast op hebben gereageerd toen de slogan: ‘I love afstand houden' werd verzonnen. Da's erg. Leef! is een film over het leven. Helemaal niet ‘supertoegankelijk'. En zeker niet ‘op de doelgroep gericht'. Leef! is door de jongerenjury gekozen als beste film. De jongerenjury bestaat uit ‘kids' tussen 15 en 18. Ik bedoel maar.