Nieuwe aanpak (nr 20)
In het kader van de nieuwe aanpak heb ik vandaag drie te kleine topjes gekocht. Nu ben ik benieuwd of ik dit jaar in topjes ga rondlopen die mijn borsten platdrukken of dat ik ervoor ga zorgen dat ik niet voor gek loop in diezelfde topjes door een kilo of zes, zeven, af te vallen. Ik weet het antwoord al, maar laat mij nou maar even.

In juni gaat alles beter. Dat zei een man met een baard en een jurk aan en hij heette niet Bin Laden. De man was een ziener die er volgens de ooggetuige heel overtuigend over sprak. In juni is er iets met Saturnus waardoor alles over heel de wereld veel beter zal gaan.

In augustus van het vorige jaar was ik op Hawaï en daar werd ik aangesproken door een mij onbekende man die mij toevertrouwde dat we binnen vier jaar massaal in de ban van de liefde zijn. Ook iets met Saturnus. Het lijkt eigenlijk al wel een beetje begonnen. De tendens in de krant is dat we moeten ophouden met zeuren en klagen, want we wonen in het mooiste land ter wereld. En dat we onze zegeningen moeten tellen. Ik heb altijd al innig van mijn land gehouden. Ik ben altijd al blij geweest met mijn leven. Het was een tijdje uit de mode om zulke dingen te zeggen, maar nu is er dan toch weer ruimte voor tevredenheid en geluk. Het schijnt ook zo te zijn dat het van alle tijden is om de tijd waarin je leeft te omschrijven als een sombere tijd vol onzekerheden. Pas als men terugkijkt wordt de tijd van vroeger ervaren als veel leuker en veiliger dan het heden. Met deze wetenschap is het misschien handiger om de tijd waarin we leven als betrekkelijk veilig en als flink vrolijk te ervaren. Herzien kan altijd nog.

Ik denk dat ik dit jaar veel tijd heb om mij onbekende cafés binnen te stappen. Ik denk dat ik daar in gesprek raak met zachtaardige taxichauffeurs en vriendelijke, vrolijke Marokkanen. Ik denk dat ze me dingen zeggen die ik nog nooit ergens gehoord heb. Ze geven, misschien ondanks zichzelf, blijk van een weemoedige natuur. Bij het afscheid drukken we elkaar lang de hand en omdat we echt niet van gister zijn laten we het daarbij. Geen vervolgafspraak, geen uitwisseling van nummers. We gaan ieder ons weegs, maar met een licht hart. Ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom dat niet zou kunnen. Laat mij nou even.

Ik ga ook torenvalkjes zien en sperwers en buizerds en vossen en molletjes en egeltjes want daar gaat het goed mee. Zo'n egeltje heeft een gezicht, echt waar. Elk egeltje lijkt van dichtbij heel erg op Frits Barend. En de binnenkant van een mollenpootje is net een heel klein babyhandje: roze, met heel veel lijntjes. Heel erg menselijk.
Ik ga weer vaak van m'n fiets stappen om 's nachts naar mijn stad te kijken. Met het rimpelende water en de prachtige kroon- en ritterlantaarns.

Al het slechte gaat voorbij, al het goede komt terug. Ik zou eerlijk gezegd niet weten waarom niet. Laat mij nou even.
Ik ga weer vaak aan een tafel zitten, met een wit kleed gedekt en met glazen erop en flessen en asbakken en dan gaat mijn truitje nat zijn van de tranen, omdat ik niet meer kan stoppen met lachen. Ik ga ook uit lunchen en ben dan met mijn gezelschap zo gezellig dat we mogen blijven zitten als na een uur of vijf de gasten voor het diner binnenkomen. Dan bestellen we gewoon opnieuw te eten en daarna gaan we naar een café en daarna zeggen we: "Zullen we in dit hotel gaan slapen?" En dat doen we dan echt. Laat mij nou even.
En ik ga met mijn man reisjes maken en deze keer is mijn toneelstuk Cloaca overal een succes, te beginnen met de drie Duitse premières in maart. En al is het geen succes, dan hebben we toch maar leuke reisjes gemaakt. Dan hebben we het toch maar meegemaakt. En ik ga veel mooie films zien! Zeg me nou es waarom dat niet zou kunnen. En ik ga naar concerten die ik nooit meer vergeet. Laat mij nou even.
En ik ga de band met oude vrienden versterken, en er komen nieuwe vrienden bij. Het zou zomaar es kunnen. En nog veel meer. Laat mij nou even.