PIEKEREN (nr 16)
Het was zo'n avond van ‘nog lange niet, nog lange niet.' Dus nog maar es, voor de vierde keer, een espresso besteld. En of de serveerster wel zeker wist dat het decafé espresso was. “Ja, zeker weten." “Nou, serveerster, dan zal het wel aan de gezelligheid liggen dat ik sinds een half uurtje, vier hersenpannen lijk te hebben die alle vier in vol bedrijf zijn."

Half vijf in de ochtend.
In bed. De ene pieker dendert over de andere heen. Ik ben in gesprek met mezelf. Mezelf is aan het woord en ik luister met gebogen hoofd. "Je weet heus wel dat het slecht gaat met de krant. Met alle kranten. De krant heeft zo'n vijfendertig columnisten, schat ik. Je weet best wel dat de helft daarvan binnen een paar maanden ontslagen wordt. Geen uitkering of gouden handdruk. Wegwezen. En dan heb je nog wel het vrouwenblad waar je reportages voor maakt en de hoofdredactrice is heel tevreden, maar er zijn deze week geloof ik weer drie nieuwe vrouwenbladen gelanceerd dus dat gaat binnenkort fout en dan is het niet de hoofdredactrice die bepaalt of jij blijft, maar de man boven haar en die leest jouw reportages niet, maar wel de verkoopcijfers. Begrijp je?

En bij de publieke omroep is iedereen die een hekel aan je heeft omdat je kritiek op hun beleid bleef hebben, inmiddels weggegaan of ontslagen (meestal met een exorbitante afvloeiingsregeling overigens) maar het drama dat er nu nog gemaakt wordt is zo weinig, dat kunnen de drie of vier schrijvers die er nu hun brood mee verdienen heus wel af zonder jou.

De commerciëlen: ja, dat heb je ook verpest. Wie raakt nou het nummer van John de Mol kwijt? Ja, ik weet wel dat je geprobeerd hebt om hem terug te bellen via de centrale en dat ze niet erg toeschietelijk waren, maar dan geef je het toch niet op na twee keer? Wie weet wat voor een leuk voorstel hij had. Die is nu ook boos natuurlijk en dan kun je wel denken dat je het toneel nog hebt, maar kijk es naar de programmering van een doorsnee schouwburg? Die bestaat voor hooguit tien procent nog uit toneel. De rest is musical en zang en dans en retteketet en cabaret.

Cabaret! Je had voor cabaretiers moeten gaan schrijven, dan had je nu lekker geslapen op een Hästens matras van 3000 euro. Of een stuk voor Joop! Dat had je moeten doen, maar met Joop moest je het ook weer zo nodig oneens zijn. Die man vindt het niet leuk om tegengesproken te worden, die kan daar niet zo goed tegen en dat wist je! Waarom heb je niet gewoon ja en amen geknikt! Dat doet iedereen!

Was toch vroedvrouw geworden. Alhoewel, die zijn rond hun vijftigste bijna allemaal opgebrand, maar die scholen dan om. School jij toch ook om. Een baan waar je fysiek aanwezig moet zijn tussen negen en vijf, maar waar je wel bij mag mijmeren. Nee, niet meteen zo hoog grijpen, caissières bij de Wibra moeten heus hun hoofd er wel bijhouden. Nee, lopendebandwerk, dacht ik aan. En dan niet na afloop uit eten gaan, want dan is alles wat je die dag verdiend hebt al weer op. Reclames, goudmijntje, en dat kun je best, leuke zinnetjes verzinnen. Maar ja, je moest zo hoognodig overal roepen dat reclame tot doel heeft de mensen ontevreden te houden en dat je daar niet aan wilt meewerken. Nou, wie ligt er nu ontevreden in bed op een matras met een kuil in het midden?

Je kunt misschien het beste maar een schrijfopleiding beginnen. Die noem je dan heel geestig de ‘script easy academy'. Klinkt hip, haalbaar en een beetje geilig zeg maar, want dat willen de mensen. En je laat de vloer beleggen met van die gouden Hollywood-walk of fame-sterren waar na vier dure jaren van part time opleiding, met heel veel huiswerk, de naam van de afgestudeerde in wordt gegraveerd. En je vraagt per persoon, per cursusjaar 15.000 euro. En twintig leerlingen moet je kunnen hebben. En op je bureau zet je een foto van jezelf met Kevin Spacey. Kicken de mensen op. En niet nadenken over waar die schrijvers terecht kunnen als ze eenmaal hun certificaat hebben gehaald, want zulke gedachtes leveren niks op. Die mensen zijn dolblij dat jij ze hebt leren schrijven. Die zien hun droom waarheid worden. Die liggen over tien jaar net als jij nu met een cafeïnevergiftiging zichzelf tot waanzin en wanhoop te drijven omdat ze zijn geworden wat ze zo graag wilden: schrijver.
Een prachtberoep.