We zijn hier voor Robbie

persbericht, speellijst 6 november 2018 t/m 26 januari 2019, recensies, credits, scènefoto's en media, download affiche

We zijn hier voor Robbie is een herkenbaar familieverhaal vol scherpe humor en emotionele confrontaties. In het pas gerenoveerde ouderlijk huis komt een Haagsche familie samen om Robbie te herdenken. Het beladen familiediner loopt echter uit op een fiasco. De cateraar laat het afweten, de parketlak is niet uitgehard en het stucwerk is nog nat. Nieuwe liefdes worden voorgesteld, maar oude scheidingsperikelen zijn nog duidelijk voelbaar. Voor de ogen van een nieuwe gast aan tafel ontvouwt zich een pijnlijk demasqué. En tot overmaat van ramp stort ook nog de chic gedekte tafel in. Op de keukenvloer, tussen de scherven, evalueren de personages hun levens.
Meer informatie: www.voorrobbie.nl

→ speelijst

door: Het Nationale Theater i.s.m. de Theateralliantie
tekst: Maria Goos
regie: Eric de Vroedt
met: Mark Rietman, Romana Vrede, Stefan de Walle, Bram Suijker, Mariana Aparicio Torres, Tamar van den Dop, Sallie Yela de Koning, e.a.




Tijdens de Limburgse première.

recensies

'Magistrale voorstelling' - NRC ★★★★
'Maria Goos is terug, en hoe!' - De Telegraaf ★★★★1/2
'Sterk geacteerde voorstelling' - De Volkskrant ★★★
'De Walle en Rietman geven Goos' tekst de volle mep' - Trouw ★★★
'Het stuk straalt op alle fronten vakmanschap uit' - Theaterkrant

Elisabeth Oosterling in NRC Handelsblad van 11 november 2018

Intrigerend teksttoneel, waarover je nog lang kunt napraten

Eric de Vroedt regisseerde We zijn hier voor Robbie een nieuw stuk van Maria Goos. Een intrigerende en op momenten magistrale voorstelling.


Grootvader Isaac is trots op het familiefortuin, vergaard in Nederlands-Indië. Hij is trots op het statige pand in Den Haag dat de familie bezit en dat zijn zoon Marius (Mark Rietman) recent heeft gerenoveerd. Kleinkinderen Bas en Suzanne (Bram Suijker en Yela de Koning) laten opa (Stefan de Walle) begaan als hij het fotoalbum uit de kast trekt en vertelt hoe de plantages „welvaart brachten onder de inheemse bevolking”. De drie generaties proberen het namelijk een beetje netjes te houden. Maar dat blijkt niet te doen, als ze samenkomen voor de herdenking van Robbie, de zoon van Isaac die een jaar eerder zelfmoord heeft gepleegd. Al snel zoemt de vraag over de bühne: wat bindt deze familie eigenlijk nog, voorbij het kapitaal?

We zijn hier voor Robbie van Het Nationale Theater en de Theateralliantie werd geschreven door Maria Goos, en dat merk je aan haar kenmerkende schrijfstijl en aan onderwerpen die ook voorkwamen in Oud Geld, De familie Avenier en Cloaca: wringende familiebanden, een nieuwe generatie die worstelt met een zakelijke erfenis en financiële tegenslagen die iemand tot het uiterste drijven.

De samenwerking van Goos met regisseur Eric de Vroedt belooft wat. Zeker na zijn bejubelde voorstellingen Race (2016) en The Nation (2017), die de artistiek leider van het Nationale Theater hiervoor maakte. The Nation was volgens deze krant ‘de theatergebeurtenis van 2017’: „een indringende en relevante voorstelling over de botsing van culturen”.

In de regie van Eric de Vroedt staan in We zijn hier voor Robbie de relaties onder hoogspanning en sluimert oud zeer onder hun gesprekken. Over Robbies zelfmoord blijken nogal wat (schuld)vragen en verwijten te bestaan.

Het herdenkingsdiner is dus al beladen, maar dan is ook nog Marius’ ex-vrouw (Tamar van den Dop) van de partij en heeft Suzanne voor het eerst haar vriendin (sterke rol van Romana Vrede) meegenomen.

Steekspel
Toch is het vooral kleinzoon Bas, die maar olie op het vuur blijft gooien. Hij is weliswaar gezond verklaard na een psychose, maar schiet nog steeds van de ene heftige emotie in de andere. Hij raust als een bezetene over het toneel. Ja, ze zijn hier voor Robbie, maar wie is hier eigenlijk voor hem?

Suijker speelt zijn rol fenomenaal. Hij houdt zich niet in en wekt toch sympathie voor zijn pogingen om door de façade van keurigheid te breken, die binnen zijn familie heerst. Ook is hij als enige begaan met het lot van zijn grootouders, die zich hebben teruggetrokken op de zolderkamer en nauwelijks nog eten.

Iedereen blijkt zijn eigen motieven te hebben om bij het diner te zijn; het herdenken van Robbie lijkt voor niemand de voornaamste reden. Wie wil eigenlijk wat, en van wie? En wie weet er meer over die zelfmoord? Constant ruisen twijfels over het toneel. De personages draaien om elkaar heen, bijten en troosten – en zo ontstaat een mozaïek van emoties, die de acteurs aanzetten of juist subtiel spelen. Een goed voorbeeld is de aanvaring tussen Marius’ ex-vrouw en zijn nieuwe vriendin (Mariana Aparicio Torres). In de keuken verwordt hun confrontatie tot een steekspel, waarbij de vrouwen elkaar afwisselend paaien en aanvallen. Op dat soort momenten vallen tekst en spel prachtig samen, en is We zijn hier voor Robbie een magistrale voorstelling.

Doordat alle personages een omvangrijke binnenwereld hebben – die stevig wordt uitgebuit in de regie – is het soms wat veel. Niet alle wendingen zijn even goed te volgen. Zo komt het vertrek van Suzannes vriendin nogal plotseling, hoewel Vrede haar rol als buitenstaander mooi heeft opgebouwd. Te midden van al het (onderdrukte) emotionele geweld raken sommige ontwikkelingen nu eenmaal wat ondergesneeuwd.

Uiteindelijk duikt Robbies buurvrouw (Jessica Zeylmaker) op, als een ware ‘deus ex machina’. Zij schept helderheid, een deel van de kluwen aan vermoedens wordt razendsnel ontward.

Na Race en The Nation, voorstellingen van Eric de Vroedt die in deze krant beide vijf ballen kregen, heeft de regisseur zich nu wellicht enigszins laten beperken door Goos’ tekst. Dat maakt We zijn hier voor Robbie weliswaar tot intrigerend teksttoneel, waarover je nog lang kan napraten, maar het levert minder spektakel op dan zijn voorgangers.

Hein Janssen in De Volkskrant van 12 november 2018

Sterk geacteerde voorstelling ‘We zijn hier voor Robbie’ levert mallemolen van ongemak op (drie sterren)

Het huis vol nare, ontevreden en ruziënde mensen in het sterk geacteerde We zijn hier voor Robbie levert een mallemolen van ongemak op. De dei ex machina van regisseur Eric de Vroedt compenseren het gebrek aan verrassingen en originaliteit.


Tegen het eind van de voorstelling komt er ineens een hond op, een mooie golden retriever. Maar het arme dier is bloednerveus, glijdt uit over het parket en is nauwelijks tot rust te brengen, hoezeer de acteurs dat ook proberen. Het huis waarin hij terecht is gekomen, wordt bevolkt door nare, onaardige, ontevreden en ruziënde mensen. Wegwezen dus, denkt de hond, en gelijk heeft hij.

De golden retriever is een van de dei ex machina die regisseur Eric de Vroedt in de voorstelling We zijn hier voor Robbie heeft ingelast. Ook hij heeft gelijk, want in dit nieuwe stuk van Maria Goos ontbreekt het vooral aan verrassingen en originaliteit.

Beproefd concept
Zet een familie bij elkaar om iets te vieren of te herdenken, het liefst tijdens een diner, en jawel: de remmen gaan los. Het is een beproefd concept, van de komedies van Alan Ayckbourn tot de gezinsdrama’s van Lars Norén. Maria Goos zelf schreef in dat genre eerder al de toneelstukken Familie en De geschiedenis van de familie Avenier (beide producties van Het Toneel Speelt) en daarnaast de prachtige tv-serie Oud geld. Eigenlijk is Familie nog steeds haar beste stuk, omdat de schrijfster daarin geen behoefte toont grappig te zijn en meedogenloos toeslaat.

In We zijn hier voor Robbie lopen acht personages in en uit het ouderlijk huis van pater familias Isaac (Stefan de Walle). Zijn vrouw Annet heeft zich teruggetrokken op zolder en blijft onzichtbaar. Onzichtbaar is ook Robbie, de zoon van Isaac die precies een jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd. Om hem te herdenken komen ze allemaal bij elkaar: de kinderen, de kleinkinderen en hun aanhang. Het familiehuis – ooit verkregen met oud geld van de suikerplantages op Java – is voor acht ton verbouwd en Isaacs andere zoon Marius (Mark Rietman) woont er nu met zijn nieuwe liefje Linda (Mariana Aparicio Torres).

Weliswaar op vakkundige wijze, met mooie zinnetjes en bespiegelingen, strooit Goos in dit nieuwe stuk met allerlei thema’s en onderwerpen die zodanig over elkaar heen buitelen dat het een mallemolen van ongemak wordt. Kleinzoon Bas (Bram Suijker) heeft een psychische stoornis, kleindochter Suzanna (Yela de Koning) is het toonbeeld van de verwende millennial, haar nieuwe vriendin Willemijn (Romana Vrede) is van oorsprong Surinaams en dus van nature de buitenstaander. De grote stoorzender is Barbara (Tamar van den Dop), de ex van Marius.

Te sjabloonachtig
Al vrij snel escaleert de familiebijeenkomst: de eettafel dondert in elkaar, de cateraar komt niet opdagen, gestoorde Bas doet wel erg raar, jaloezie en haat steken de kop op. Maar met niemand kun je echt meeleven – daarvoor worden deze mensen te sjabloonachtig geschetst, en ze zijn eigenlijk ook heel erg vervelend. Goos bouwt een thrillerelement in om de boel spannend te houden: waarom heeft Robbie zelfmoord gepleegd en wat ging daaraan vooraf? En wat komt die buurvrouw met die hond aan het slot doen? Over geldproblemen en vervalste schilderijen gaat het dan ineens, in een wel erg uit de lucht vallende finale.

De Vroedt heeft in zijn regie van alles gedaan om dit wat logge schip vlot te trekken. Zo laat hij de acteurs het eerste deel met het gezicht naar de zaal spelen en ook de speelstijl is op een Brechtiaanse manier vervreemdend. Zo breken diverse acteurs af en toe fel uit hun rol (door een kreet te slaken, een glas kapot te gooien, met een kussen te smijten) om binnen enkele seconden weer te vervallen in hun normale toon.

Er zijn enkele intrigerende entr’actes (een mooie diashow van oude foto’s van Robbie op Jeff Buckleys Hallelujah, een wajangperformance van Bram Suijker) en alle spelers zijn sterk op dreef in rollen die goed bij hen passen. Suijker is als Bas behoorlijk over de top, bijna aapachtig eng, alsof hij uit pure verveling niet gek ís, maar gek spéélt. Heel knap. Ook Tamar van den Dop heeft een paar aangrijpende scènes, vooral in dialoog met haar ex-man. Goos gaf haar dan ook de sterkste tekst, die van de verlaten, bedrogen vrouw die het er niet bij laat zitten. Grappig ook dat Van den Dop met haar platinablonde pruik zelfs een beetje lijkt op een jongere versie van de schrijfster.

Uiteindelijk speelde de hond ook erg goed. Verzenuwd, net als iedereen, maar dan naturel.

Hanny Alkema in Trouw van 12 november 2018

‘Wij zijn hier voor Robbie’ is een ware tragikomedie met een paar onsjes te veel

Een oer-Haagse familie, rijk geworden ooit in de suiker in Nederlands-Indië, sinds generaties wonend in een kapitale villa, die toe was aan een flinke opknapbeurt. Een jaar na de zelfmoord van Robbie, zoon van pater familias Isaac, een dubbele confrontatie.


Op toneel houdt een gouden strik witgazen gordijnen bijeen. Alsof de onthulling straks van het vernieuwde interieur belangrijker is dan de geplande herdenking. Misschien ook een dankbaar houvast. Erg vaak immers zal als een soort aanmaning het titelzinnetje "We zijn hier voor Robbie" klinken.

Familiedrama met scherpe lijntjes tussen vroeger en nu, tussen oud en jong; familierelaties met humor getekend om onderlinge pijn te verzachten en tegelijk venijniger contouren te geven: daar is schrijfster Maria Goos goed in.

'We zijn hier voor Robbie' ademt in zekere zin de sfeer van de befaamde televisieserie 'Oud Geld'. Met dit verschil, dat hier vooral de veranderende houding ten opzichte van rijkdom accent heeft gekregen. Is grootvader Isaac nog oprecht trots op de succesvolle ontwikkeling van suikerplantages destijds, de kleinkinderen schamen zich inmiddels voor het hen zo in de schoot geworpen kapitaal.

Tragikomedie
Intussen is ook in de altijd zo vanzelfsprekend geachte familie- en huwelijksbanden een en ander ontspoord. Scheiding van zoon Marius, psychose van kleinzoon Bas, terwijl de buitenwereld en de niet meer aanwezige Robbie voortdurend schuldgevoelens oproepen. En de jongste telgen mogen er met cynisch gegrap en anderszins tegen rebelleren, het familiekapitaal is ze ondanks alles wel degelijk in de genen gaan zitten. Wat Goos fijntjes laat doorschemeren.

Een ware tragikomedie is het, al dreigt de voorstelling soms iets naar een klucht af te glijden. Wat afbreuk doet aan de sociaalpsychologische dimensie. Met name het als een malle eppie uitspelen van Bas' psychose is een flink onsje te veel. Jammer is ook de suggestie - van haar partner! - dat de lesbische relatie van kleindochter Suzanne een uitsluitend opstandige keuze zou zijn.

Grappig zijn de 'Indische' scènewisselingen met gamelan en wajang. Echt effectief is hoe regisseur Eric de Vroedt het publiek betrekt door de bij dit genre te verwachten vierde wand meteen te doorbreken. Via een gloedvol verwoorde familiehistorie door opa Isaac, terwijl de anderen daar met knipogende terzijdes commentaar op leveren.

Stefan de Walle geeft Isaacs fierheid een geestige ondertoon van valse bescheidenheid. Even raak is Mark Rietman. Kalmte als buitenkant, maar je voelt hoe onvrede en drift bij zijn Marius broeien. Er wordt prima gespeeld, maar De Walle en Rietman geven Goos' tekst de volle mep.