interview gepubliceerd in Volkskrant 12 juli 2014
tekst Sara Berkeljon
foto's Daniel Cohen

Volgens Maria

Het halve land wist het, scenarioschrijfster Maria Goos moest ermee leren leven: het vertrek van haar man, acteur Peter Blok. Na 33 jaar verliefd geworden op zijn tegenspeelster in het door Goos geschreven midlifedrama Volgens Robert. 'Maar je overleeft alles.'



Maria Goos kocht een jaar geleden twee dingen: mooie lingerie en een schroefboormachine. Trots wijst ze naar de bont behangen muren van haar appartement op de Amsterdamse Haarlemmerdijk. 'Alles wat je hier ziet hangen, ook die zware spiegels, heb ik zelf opgehangen.'

Goos (58) zit met een pot thee voor haar neus op de grond in haar woning op één hoog. Die woning is 45 vierkante meter groot, haar kleding hangt aan twee rekken in de huis- en eigenlijk enige kamer, de schoenen staan eronder. Het bed staat om de hoek. Er is geen vaatwasser, geen magnetron, geen droger en geen wasmachine. Haar was doet de scenarioschrijfster en Gouden Kalf-winnares (bekend van onder meer Pleidooi, Oud Geld, Cloaca, Leef!) in een emmertje. 'Ik hang het aan de waslijn in dat keukentje daar en ik vind het nog leuk ook. Het is primitief, maar het maakt me geen bal uit.'

Ze woont dus weer op de Haarlemmerdijk en ze kent er iedereen; de winkeliers, de mensen van de groentesapwinkel, de bakker beneden, de buurt-bewoners. 'Misschien is het iets Brabants.'

Door het raam wijst ze naar een hoekpand, twintig meter verderop aan de overkant. In de jaren tachtig kraakte ze dat pand met vriend Peter Blok. Ze woonden er tien jaar, waarin ze het vaak koud hadden, want ze hadden alleen een petroleum-kacheltje. Ooit zou ze terugkeren, dat wist ze toen al, naar precies dit stukje van de Dijk.

De Watergraafsmeer (groen, rijk, bakfietsouders) was stil geworden nadat de kinderen (nu 23 en 26) uit huis waren gegaan. 'Ik schrijf overdag en was vaak de enige in het hele blok die thuis was. Ik hoorde alleen het ruisen van de bomen. Hier hoor ik de winkels 's ochtends opengaan. Tussen acht en negen ga ik in de erker zitten, op mijn schapenvachtje, en kijk ik naar de stoet fietsers als naar een kudde gnoes op weg naar de rivier. Niemand remt, maar dat hoort hier zo. De bedrijvigheid geeft ritme. Ik word omarmd als ik hier de deur uitga. En ik moet me soms echt inhouden om een vreemde niet te omhelzen.'

Even uit elkaar, dat was de inzet toen Goos het appartementje betrok. Na 33 jaar samenzijn was een keer crisis niet zo gek. Bovendien was zoiets al vaker gebeurd. Een jaar daarvoor hadden ze samen nog een 8-delige televisieserie voor de VARA geschreven: Volgens Robert, over een brave huisarts die in een midlifecrisis belandt, tijdelijk het gezinsonderkomen verlaat en het aanlegt met een buurmeisje. Blok speelde ook de hoofdrol, zijn vrouw Jacqueline werd vertolkt door Jacqueline Blom.

In interviews voorafgaand aan de uitzending kwamen Goos en Blok samen opdraven. Tijdens het schrijven bleek Blok zelf ook te lijden aan zoiets als een midlifecrisis, vertelden ze bij onder andere bij Omroep Max, maar die crisis was van overwaaiende aard. Eind goed, al goed - en de serie was er door die milde huwelijksperikelen alleen maar beter op geworden.

Dat laatste is aannemelijk, maar eind goed bleek niet al goed. Vlak nadat de VARA een tweede serie van Volgens Robert had besteld bij het echtpaar, vertrok Goos naar de Haarlemmerdijk. Het huisje vond ze via vrienden. 'Behangetjes opgehangen, twee keer op en neer naar de kringloopwinkel. In drie dagen was het zoals het nu is. Vanaf augustus huur ik een huis hier precies tegenover. Daar ga ik het wel wat strakker doen, hoor. Dit is toch een beetje een soort woonwagen.'

Op 8 juli vorig jaar kwam hij langs, zegt Goos. 'Ik was net terug van een vakantie met mijn dochters op Ibiza, kwam Peter hier om te vertellen dat hij al twee jaar niet meer verliefd op me was. En wel op een andere vrouw, van wie iedereen inmiddels weet wie het is.'

Blok is intussen samen met die andere vrouw, actrice Tjitske Reidinga, die in Volgens Robert zijn psychiater speelde. 'Het is gebeurd tijdens de opnamen van Volgens Robert. Ook dat hoorde ik op die 8 juli. Dus toen zat ik hier. De keuze was: of hierover schrijven of helemaal niet schrijven.'

Een tweede serie Volgens Robert samen met Blok schrijven, was niet aan de orde, uitgesloten. Een serie schrijven waarin hij de hoofdrol zou spelen, zag ze zichzelf ook niet doen, zegt Goos. Dus werd het Volgens Jacqueline, een 8-delige serie met dezelfde thematiek en hoofdrolspelers, maar nu verteld vanuit het perspectief van de verlaten vrouw die haar scheiding probeert te verwerken. De opnamen zijn net achter de rug, de serie is begin 2015 op televisie.

'De eerste maanden na de scheiding was ik een soort gloeilamp, die nog even heel hard gloeit voor-ie kapot knalt. Elke ochtend werd ik om vijf uur wakker, deed ik een uurtje yoga en begon te schrijven. Ik had enorm veel energie. Ik liet mijn haar kort knippen en viel elf kilo af, die ik trouwens nog steeds kwijt ben. De eerste twee afleveringen heb ik er echt uit geramd.'

Die twee afleveringen, waaraan ze drie maanden werkte, stuurde ze aan de producenten en regisseur. 'Daarna spraken we af op het terras. Het was lang stil. Ik dacht dat ik nog nooit zoiets prachtigs had geschreven. Dat wist ik eigenlijk wel zeker. Maar die drie mannen begonnen over hun vakanties, over andere projecten, en ik dacht: o jee. Robert Kievit van de VARA zei: nou, er zitten wel weer prachtige Maria Goos-zinnen in, hoor, heel mooie Goosjes zitten erin. Ik dacht: zinnen?! Misschien is het wel een beetje érg persoonlijk, zei regisseur Joram Lürsen. Ik zei: ja, nou en, wat is daar op tegen dan? Misschien is het een beetje te therapeutisch, zei hij, misschien heeft het voor jou heel goed gewerkt, maar er zit iets te veel boosheid in. En ik dacht: ja, hèhè, ik zit hier met drie mannen...'

En die snappen het gewoon niet.
'Ja! Boos ben ik naar huis gefietst. Twee bochten verder wist ik dat ze waarschijnlijk gelijk hadden. Die afleveringen heb ik weggedonderd.'

Waarover vielen die drie mannen precies?
'Die vrouw was te boos en te passief. Jacqueline deed niks, zat apathisch op de bank woedend te zijn. Jacqueline Blom zei later: mag ze niet heel veel swifferen? Dat vond ik een goed idee. Dus staat ze nu in dat grote huis op één plek heel lang te swifferen. Prachtig. Ik moest ontzettend huilen toen ik het zag. Het moeilijkste aan het schrijven was dat ik Jacqueline een fase verder moest laten zijn dan ik zelf was; ik moest haar dingen laten ondernemen. Ik wist al waar het na acht afleveringen moest eindigen, maar het duurde lang om haar daar te krijgen. Te lang volgens die drie mannen. Joram is ook gescheiden en die kreeg er echt moeite mee. Het heeft uiteindelijk tot een regisseurswissel geleid. Hij zei: het gaat me te veel energie kosten om jou genoeg afstand te laten houden tot het onderwerp. Hij had negen maanden na zijn scheiding gedacht: nu neus snuiten en door. Bij vrouwen werkt het zo niet, denk ik.'

Hoe wel?
'Ik kan niet voor alle vrouwen spreken, maar voor mij geldt: ik moet het he-le-maal doorleven en doorvoelen. Ik moet naar de bodem van de put. En het is wel tien keer gebeurd dat die bodem van de put niet de bodem bleek te zijn, maar een soort luik. Ik kon niet halverwege zeggen: nu is het klaar en nu pak ik de draad weer op. Dat heb ik geprobeerd, maar dat ging niet.

Even stilte. 'Weet je, zo bijzonder is een scheiding echt niet, miljoenen mensen maken het mee. Maar 33 jaar is wel érg lang. Ik heb vanaf mijn 9de altijd een vriendje gehad. Eén jaar niet, omdat mijn toenmalige vriendje Erik het had uitgemaakt. Een jaar had ik liefdesverdriet, ik was 22. Ik was net 24 toen ik iets met Peter kreeg. Hij was 19, ik was zijn eerste meisje. Onze relatie was een onderdeel van mijn identiteit en als de ander daarmee stopt, is dat niet ineens weg. Ik voelde me heel lang nog steeds de vrouw van Peter. En er kwamen diepe angsten naar boven. Ik zag mezelf al zitten op de bank, daar waar jij nu zit, met prachtig weer buiten en de gordijnen dicht, televisiekijkend, 90 kilo, met overal om me heen Ferrero Rocher-wikkels. Van die lekkere chocoladeballen met hazelnoot, ken je die? Dat ik dát zou worden, dat was echt een schrikbeeld.'

Zo erg dat je geen chocola meer hebt aangeraakt.
'Ja. Alleen verse groente, fruit, sappen. Vroeger at ik elke dag chocola.'

In september zei je: was het maar vast over een jaar. We zijn er nu bijna.
'Alles is nu in ieder geval definitief. Het huis is verkocht - aan leuke mensen, gelukkig, geen nare yuppen. Ik heb elke muur en elke deur gekust, maar ik was niet verdrietig om dat huis. Alleen het tekenen bij de notaris was verschrikkelijk moeilijk. We zijn nooit getrouwd, dus dit was het officiële moment. We zijn nu los van elkaar. Dat geeft me het gevoel dat ik kan gaan bouwen.'

Heb je na die 8 juli ooit gedacht dat het nog goed zou komen?
'O ja. Het eerste halfjaar dacht ik dat zeker. Ik ben in die 33 jaar wel drie keer verliefd geworden op een ander. Ik ben een ontrouwe hond, maar ik rende altijd meteen naar huis om het te vertellen. O god, ik ben verliefd. Peter heeft in die 33 jaar ook best wat gerommeld, maar hij is nooit verliefd geworden. Deze keer was het anders. Hij gaf er zelf allerlei verklaringen voor; hij was veel te jong toen we wat kregen. Hij wilde de regie over zijn eigen leven. Het klonk mij aanvankelijk in de oren als een proces waar hij wel uit zou komen. Maar inmiddels heeft een en ander te grote gevolgen gehad.'

Je lijkt voor de buitenwereld heel autonoom. Je hebt naam gemaakt met werk dat je in afzondering beoefent. Hoe kun je dan niet weten wie je bent zonder die relatie?
'Omdat Peter altijd een enorme steun voor me is geweest. Hij was mijn muze. Ik heb me aan hem opgetrokken; dat heeft hij zich denk ik nooit zo gerealiseerd. Mijn vader ging vroeg dood en mijn moeder heeft me vanaf mijn 11de niet meer opgevoed; daar was ze te oud voor, zei ze, dat moest ik zelf maar doen. Peter zei altijd dat ik daar geluk mee had gehad, omdat ik daardoor volstrekt autonoom door het leven ga - in tegenstelling tot hoe hij zichzelf zag. Een vriendin zei: je kracht is ook je waterloo. Mensen maken je groter dan je bent, ze denken dat je alles maar aankan. En dat is natuurlijk niet zo. We waren een iconisch stel geworden. En dat wáren we ook echt. We waren na dertig jaar nog steeds verliefd op elkaar, dat was geen onzin. Maar het is ook wel iets wat je een beetje met je mee gaat dragen. Je gaat het zelf geloven.'

Wat ga je dan precies geloven?
'Dat het nooit van z'n leven stuk kan gaan.'

Je schreef een serie over een man in midlifecrisis. Daarna gebeurde iets vergelijkbaars in je eigen leven. Het leven imiteert de kunst.
'Inderdaad, want dat is nu de vraag, mevrouw de psychiater: is het feit dat Peter is weggegaan, opgeroepen doordat ik of eigenlijk wij samen, zijn personage dat hebben laten doen? Of zat het er al en konden we er daardoor zo goed over schrijven? Ik weet het echt niet.'

Maar je neemt de eerste optie serieus in overweging.
'Ja, natuurlijk. Het gebeurt zo ontzettend vaak dat acteurs liefdesscènes spelen en echt verliefd op elkaar worden. Spelen is meer dan wat er gebeurt op het moment dat de camera gaat draaien. Ergens wordt er iets geïncorporeerd.'

Jij dacht: ik kan dit soort scènes veilig voor hem schrijven, want zoiets gebeurt bij ons toch niet.
'Ja. O ja. Ik had hier geen rekening mee gehouden. We moesten altijd huilen als we eraan dachten dat een van de twee eerder dood zou gaan dan de ander.'

En dan verlaat hij je toch, en denk je: ik ben in mijn eigen scenario beland.
'Ja. Jezus nou zeg. Jacqueline zegt op een gegeven moment tegen Robert: wat waren wij een potje verkleefd, hè. Dat was bij ons natuurlijk ook zo: hetzelfde werk, dezelfde vrienden. Ik heb altijd wel geweten dat 19 best jong is. Ik heb altijd gedacht dat Peter nog wel eens heel erg seks, drugs en rock 'n' roll zou gaan doen. Maar ik had nooit gedacht dat hij zou ophouden met van mij te houden. Dat heb ik nooit kunnen vermoeden. Er moet haast wel een heel grote noodzaak zijn, want dit heeft bij heel veel mensen heel veel verdriet veroorzaakt. Blijkbaar was het een onontkoombare stap die moest worden gezet. En blijkbaar is in het leven echt niets onmogelijk.'

Het is ook best een cliché: man, acteur, verlaat na 33 jaar zijn vrouw voor jongere en blondere tegenspeelster.
'Nogál een cliché. Dat zegt-ie zelf ook. Dat het een cliché is, maakt het niet minder erg.'

In Volgens Jacqueline speelde hij opnieuw een van de hoofdrollen. Hij moet uitvoeren wat je voor hem schrijft. Heb je je ooit laten verleiden tot een wraakoefening?
'Het contact tussen ons is verbroken, maar we zijn en blijven tot in het belachelijke professioneel. Dus nee. Maar er zijn wel twee momenten waarop Jacqueline zich even laat gaan. In haar fantasie ziet ze hem in bad zitten, trekt ze een straalkacheltje van de muur, gooit dat in het water en elektrokuteert hem. In een andere scène slaat ze hem hard in het gezicht. Verder niks. Ik was daar na die eerste reactie van die drie mannen ook heel alert op - het mocht niet rancuneus worden, geen wraakoefening. Dat vind ik ordinair. Wat ik wilde was: al die vrouwen en mannen die zijn verlaten een hart onder de riem steken. Want Jacq komt er goed uit. Ik kon me echt optrekken aan het personage. Zij zei soms dingen waarvan ik dacht: daar zit echt wat in. In de laatste aflevering zegt ze tegen haar dochter: je vader en ik hielden zo veel van elkaar, dat we er alles aan deden het voor eeuwig te laten duren. Een compromis hier, een compromis daar. Hoe je samen bent, zo word je - voor elkaar althans. Al die andere kleuren op je palet, al die andere facetten van je karakter, die verstoffen na verloop van tijd een beetje.'

Is Jacqueline een alter ego?
'Totaal niet. Ik ben geen controlfreak zoals zij, ik ben het tegenovergestelde. Anders zou het er hier wel een beetje anders uitzien. Ik ben impulsief en instinctief. Maar vaak put ik bij het schrijven uit mijn eigen leven. In de eerste aflevering is Jacqueline ontzettend dronken. Ze zit op een terras en gedraagt zich schandalig. Zo heb ik me ook een keer gruwelijk misdragen. Het was de eerste keer na mijn chemokuur dat ik weer dronk (Goos had borstkanker in 2007, red.). En het was fantastisch. Met vrienden in een restaurant, iedereen zei: je bent er weer, fijn! Toen Peter en mijn dochter naar huis wilden, ontstak ik in razernij. Paniek, ik wilde niet terug naar huis, niet naar dat kuuroord. Toen hebben ze me in de auto geduwd en me naar huis getransporteerd. Thuis heb ik de autosleutel gepakt en ben lazarus naar het centrum gereden, met mijn hond, want die moest mee. Daar ben ik weer gaan drinken. Tot iemand vroeg: wat heb je kort haar, hoe komt dat? Toen viel het k-woord, nogal ontnuchterend. Ik wilde naar huis maar kon de auto niet meer vinden. Met mijn laatste beetje verstand heb ik toen besloten dat ik niet meer moest rijden. Een vriend heeft me mee naar huis genomen. Herinneringen als deze kun je transporteren, waardoor het bruikbaar materiaal wordt.'

Heb jij zoals Jacqueline andere kanten van jezelf aangeboord?
'Ik dacht al dat je dat zou vragen. En ik wist ook dat het antwoord ja zou zijn, maar ik weet nog niet precies welke kanten. Nou, trouwens, weet je wat ik dit weekend heb gemaakt? Coquilles in kreeftensaus. Mijn goede vriend Vincent, die twee straten verderop woont, was dat aan het eten en zei: een half jaar geleden zat ik hier nog op zwarte harde dingen te kauwen en nu krijg ik dit! Ik kon niet koken en dat ben ik nu aan het leren. Ik ga niet elke dag eten afhalen. Als je niet kookt, leeft je huis niet.'

Hoe erg is het om in iedereens ogen het slachtoffer te zijn?
'Ik heb daar niet zo veel last van gehad. Mensen zijn ontzettend aardig. Dat vorig jaar de hele stad volhing met posters voor dat toneelstuk (De tijd voorbij, waarin Blok en Reidinga een getrouwd stel spelen, red.), en dat op die posters een intiem portret stond van hem met haar, dat was af-grij-se-lijk. Alsof ik door een gifwolk moest fietsen. Afgrijselijk. Ik kreeg toen elke dag van mensen te horen dat ze zo goed begrepen hoe erg dat voor me moest zijn. Daardoor ging ik me wel slachtoffer voelen. Maar je overleeft alles.'

Het was een onderwerp in de showbizzrubrieken.
'Ja, daar heb ik me wel een keer op verkeken. Ik was met een vriend naar het Concertgebouw, na afloop gingen we iets drinken. Toen kwam er een man aan ons tafeltje zitten. Hij had gedronken en begon een verhaal, over zijn geliefde, een jongen die zich dood had gereden. Op een gegeven moment zegt hij: ik ken jou, jij bent Maria Goos, jouw man is bij jou weg! God zeg, wat maak jij een rottijd door. Ik had ook gedronken - het was half drie - dus ik vertel daar iets over. Die man heeft de volgende dag de Weekend gebeld. Jézus! Dat is laag, hè?'

Heb je al een nieuwe vriend?
'Nee. Ik kreeg van mijn vriendin een cadeautje: ik mocht naar een hand-lezeres. Die zei dat er nog één heel grote liefde in mijn leven komt. Ik zou het wel heel erg lollig vinden. Ik heb absoluut geen hekel aan mannen gekregen. Ik had nog een angstbeeld, trouwens. Dat ik in een te krappe King Louie-jurk op De Parade zou zitten, met een groep van vrouwen in ook allemaal een te krappe King Louie-jurk, met cowboylaarzen eronder en hennahaar. Dat we dan veel te veel rosé zouden drinken en met z'n allen heel boos zouden zijn op alle mannen. Dat wil ik niet, daarvoor houd ik te veel van mannen.'

Je herhaalt het zo vaak dat ik denk: je hebt ook overwogen dat alle mannen klootzakken zijn.
'Ja. Is zo. Ik kreeg het afgelopen jaar zoveel gruwelverhalen te horen van verlaten vrouwen, veel erger nog dan mijn verhaal. Bedrog van twintig jaar. Iemand die letterlijk zei dat hij een pakje sigaretten ging halen en nooit meer terugkwam. Een huwelijk van decennia dat werd beëindigd per sms. Een zwangere vrouw die werd verlaten voor haar beste vriendin. Vrouwen die achterblijven met een enorme schuld. Verschrikkelijke dingen. Onze scheiding is in die zin echt een doorsnee-, clichématige scheiding. Het enige bijzondere is dat het zich voor een gedeelte in de openbaarheid heeft afgespeeld.'

Vrouwen doen toch ook afschuwelijke dingen?
'Ja, maar minder. Tuurlijk, vrouwen bedriegen ook. En niet elke man die zijn vrouw verlaat, is een eikel. Ik heb een man leren kennen die precies heeft gedaan wat Peter heeft gedaan; zijn vrouw na 33 jaar verlaten. Nou, dat blijkt dan tóch een heel leuke man te zijn. Op de een of andere manier is dat helend.'

Goos gaat een fles appelsap halen. Bij terugkomst: 'Ik heb het laatste jaar bij zo veel mensen op de bank gelegen, met mijn hoofd op iemands schoot. Ik heb zo ontzagwekkend veel liefde ontvangen. Och! O man! Van mijn kinderen, van mijn beste vriendin Wivineke, van vrienden. Jezusmina, Wivineke. Die was 40 toen ze weduwe werd en is een paar jaar geleden gescheiden. Die weet wat verlies is. Nou is rouw om dood echt iets anders hoor, daar wil ik mijn scheiding niet mee vergelijken. Zij kon mij elke keer weer op de rails krijgen. Ze schrok niet van de heftigheid. Mijn vader en moeder zijn overleden, daar heb ik vrij doorsnee op gereageerd, een normaal rouwproces. Maar nu, bij haar, stortte ik af en toe ter aarde. Ik stortte letterlijk neer, kon niet meer op mijn benen staan. Lag ik hier in de keuken, met mijn hoofd bonkend op de grond: ik wil dit niet, ik wil dit niet! Ik dacht: ben ik deze Griekse tragédienne? Lig ik in dat idiote keukentje met mijn hoofd tegen de vloer te bonken? Beláchelijk. Je weet van jezelf niet hoe je reageert in zo'n situatie. Je kunt het niet voorspellen.'

Heeft het schrijven je geholpen je eigen situatie beter te begrijpen?
'Ik ben zo gezegend met het schrijven. Het is mijn levenslange therapie. Mijn werk bestaat uit nadenken over hoe mensen in elkaar zitten en waarom ze reageren zoals ze reageren. Dat maakt het voor mij moeilijk te verteren dat dit iets is wat ik nooit helemaal zal kunnen snappen. Martin van Waardenberg (acteur, red.), ook gescheiden, zei tegen mij: Maria, honderd jaar geleden werden we 50 of 60, hooguit. Dan waren we dertig jaar bij dezelfde vrouw. Nu worden we zo oud dat we zestig jaar bij dezelfde vrouw moeten blijven - dat kunnen mannen niet aan! Ik geloof daar wel iets van: het toekomstbeeld van mensen van 50 is totaal anders dan vroeger. Er kan nog van alles en er moet dus ook nog van alles. Mannen hebben daarvan meer last, denk ik, vrouwen zijn honkvaster.'

Je begrijpt er dus wel iets van.
'De theorie snap ik, maar ik begrijp niet waarom dat niet náást de liefde voor een vrouw kan bestaan. Waarom is verliefdheid een gif voor de relatie waar je in zit, terwijl je dertig jaar gelukkig was?'

Begin een affaire, bedoel je.
'Ja, in godsnaam, doe! Daar waren we echt wel overheen gekomen. Daar zijn we al drie keer overheen gekomen, toen ik een affaire had.'

Heb je jezelf iets verweten?
'Nee. Het is verschrikkelijk dat zo'n grote liefde verloren is gegaan. Dat zeggen onze kinderen ook: het ergste hieraan is dat blijkbaar ook een goed huwelijk naar de klote kan gaan. Dat is een grote teleurstelling.'

Dat een huwelijk stopt, wil toch niet zeggen dat het mislukt is?
'Inderdaad, op die manier begint mijn visie nu wel te kantelen. Jeetje, zeg, er is dertig jaar intens van mij gehouden. We hebben dertig jaar intens van elkaar gehouden. Inmiddels kan ik zeggen: god, je zal het maar hebben gehad, zo'n relatie. Fantastisch. Ik ben niet boos meer, voor zover ik dat geweest ben. Mijn vrienden en mijn psychiater zeiden: wanneer word je nou eens boos? Nooit echt. Want dat heb ik Jacqueline dus allemaal laten doen.'

Grijnst. 'Ik heb zelf geen straal-kacheltje in een bad hoeven kieperen.'

MARIA GOOS
25 februari 1956 Geboren in Breda
1977-1982 Toneelacademie Maastricht
1985-1989 Artistiek leider Toneelgroep De Kompaan
1991-1994 Pleidooi, scenario (televisieserie AVRO)
1995-1997 Oud Geld, scenario (televisieserie AVRO)
1999 Familie, tekst, Het Toneel Speelt (verfilmd)
2002 Cloaca, tekst, Het Toneel Speelt (verfilmd)
2003 Lieve mensen, scenario (televisieserie VPRO)
2005 Leef!, scenario (film IDTV)
2007-2008 De geschiedenis van de familie Avenier, tekst, Het Toneel Speelt
2010 Doek!, tekst, Kik Productions
2013 Volgens Robert, scenario samen met Peter Blok (televisieserie VARA)
2015 Volgens Jacqueline, scenario (televisieserie VARA)
Vanaf 2004 worden Goos' toneelstukken ook met veel succes in het buitenland gespeeld.