fotografieElsZweerink
Vier jaar geleden kwamen de acteurs Sieger Sloot en Michiel de Jong bij mij met het verzoek of ik mee wilde werken aan een plan dat zij hadden voor het theater. Eerlijk gezegd weet ik nu niet meer precies wat dat plan was, maar het was een bepaalde constructie waardoor hetzelfde stuk steeds, in een AB-BC-CD constructie, op opeenvolgende avonden, door een wisselende samenstelling van acteurs, gespeeld kon worden. Zoiets. In ieder geval zei ik hen toen dat het al moeilijk genoeg is om zonder ingebouwde handicap een goed stuk te schrijven en daarmee ging hun plan niet door. Maar het werd wel een leuke ontmoeting. Het klikte en we bleven elkaar zien, zo eens in de maand, op zoek naar een onderwerp om samen iets te maken. Dat onderwerp diende zich niet vanzelf aan. Toch bleven we elkaar zien. Vaak kwamen we tijdens die ontmoetingen niet toe aan het bespreken van wat we samen konden gaan doen, maar we vertelden elkaar wel steeds opener over wat er in ons leven was voorgevallen sinds de vorige ontmoeting. En zo leerden we elkaar goed kennen.

Een vast onderwerp was mijn hulp. Wij hadden een hulp. Een lieve vrouw die al veertien jaar onze hulp was en die niet van plan was om ons ooit te verlaten, zelfs niet als wij daar een weinig op aandrongen.

In de loop der jaren zijn wij, de werkgevers, diep in de familiaire omstandigheden van onze hulp terechtgekomen. Daardoor kwamen wij in een wereld terecht waar we nog nooit geweest waren. Schuldsanering, maatschappelijk werk, rechtbank.

De relatie met onze hulp was intiem en bijzonder. Het was op een gegeven moment ook een 'project'. Michiel en Sieger begonnen vaak onze ontmoeting met de vraag: Hoe is het met de hulp? Hoe leuk, wrang en verdrietig de verhalen ook vaak waren; het was geen stuk.

Toen brak in Amerika de bankencrisis los. We probeerden het voor elkaar op te helderen hoe dat toch zo gekomen was. Het duurde lang voor we het een beetje in kaart gebracht hadden. In die periode waren de vaste gespreksonderwerpen: 'Hoe is het met de hulp' en 'hoe heeft het nou toch zover kunnen komen in Amerika.'

En toen, op een mooi en onbewaakt moment viel het kwartje: "Jongens, wat zou er gebeuren als een van die bankiers, die nu werkeloos thuis zit, te maken krijgt met zijn hulp die in zijn huis rondloopt?'

De volgende periode werd een periode van onderzoek. Gelukkig mochten we gebruik maken van de medewerking van een advocaat en een paar bankiers die ons precies konden uitleggen wat de oorzaak van de Amerikaanse crisis was en die ons ook konden vertellen wat de psychologie achter het verhaal is. Wat is de bankcultuur? Wat is de psychologie van de gedreven bankier?

Michiel en Sieger gingen werkgevers en illegale schoonmakers interviewen.

Uit die berg van research is uiteindelijk De Hulp ontstaan. Omdat we alle drie zo diep in de materie zitten, ligt het voor de hand dat we het met zijn drieën afmaken. Dus ik ga het zelf regisseren. Dat heb ik met de voorstelling Nu Even Niet en Nu Even Wel voor het laatst gedaan en ik verheug me erop.

We zijn ontzettend blij en trots dat het er echt van gekomen is en dat we het bij Bellevue lunchtheater mogen uitbrengen.

6 november is het première.

In december gaat de langere versie van het stuk (anderhalf uur) op tournee als avondvoorstelling.

→ speellijsten: Bellevue lunchtheater 1 t/m 27 november en tournee (avondvullend): half december 2011 t/m 18 maart 2012

Ook uw riante woonkamer of salon kan als decor dienen. U kunt uw gasten verrassen op een exclusieve voorstelling bij u thuis. Met als extra voordeel dat er lang nagebabbeld kan worden met de acteurs en de schrijfster, waar het stuk alle aanleiding toe geeft. U laat bovendien zien dat u de kunsten een warm hart toedraagt. …lees verder
 
Sieger en Michiel in gesprek met
agent en producent Hans Kik

Opnamen voor Profiel waarin aandacht voor het maken
van De Hulp. Wordt eind oktober uitgezonden. (KRO)
 
Dikwijls met iets te eten er bij.

Dochter Roos kwam thuis tijdens gesprek.