Voorbereidingen En DOEK! (werktitel)
augustus 2008

In september (2008) ga ik beginnen met het stuk En DOEK! voor Loes Luca en Peter Blok. In het verleden hebben we vaker samengewerkt. Het eerste stuk was Draaikonten voor de Parade over een zeer fanatiek, semiprofessioneel danspaar dat niet kan leven met het feit dat het al enige tijd geen prijs meer gewonnen heeft. Draaikonten is een van mijn lievelingsstukken, uit eigen bakkerij. Alles klopt eraan en dat lukt maar zelden. Loes en Peter speelden virtuoos en dansten de rumba, de Weense wals en de cha-cha ook nog eens prachtig. Ze zongen ook een paar prachtliederen, gecomponeerd door Ray van Santen. (Hein Janssen in de Volkskrant: "Van Santen en Goos zouden eens een musical moeten maken samen"). Maar vooral het einde van Draaikonten was heel goed. Het bleef consistent in het genre en het was echt een onverwachte twist, waardoor de mensen stralend de tent uitkwamen. Eindes zijn altijd moeilijk vind ik.

Daarna kwam Krambamboelie, een stuk op een camping, waarin de band waarmee Loes optrad een muzikale rol speelde. Daarmee had ik het mezelf iets te moeilijk gemaakt. Het werd een groot succes, maar de constructie met veel wisselende rollen, de band en veel figuranten was te ingewikkeld.

Daarna hebben we voor de VPRO Lieve Mensen gemaakt. Dat is heel wisselend ontvangen. Mensen waren er diep door geraakt of mensen vonden het afschuwelijk. Wat daar niet goed is gegaan, is dat we hebben gekozen voor een documentaire manier van opnemen. Daardoor kregen mensen het gevoel dat wij wilden suggereren dat het allemaal echt was en dat wekte blijkbaar hier en daar wat irritatie. We zaten ook vast aan het concept van de VPRO, die een serie wilde maken van zeven minuten per aflevering. Dat was maar weer eens een waan van de dag, maar daar ben je als maker wel aan overgeleverd. En nooit hoor je iemand, als er dan kritiek komt op de serie - een hoofd drama bijvoorbeeld - zeggen: "Sorry, dat van die zeven minuten was geen goed idee". Nee, dan is het stil. Maar Lieve Mensen is heel erg goed, op papier. En nu ik het na jaren weer eens heb teruggezien, moet ik zeggen dat ik hoop dat er iemand eens toneel van gaat maken. Je kunt de dertienmaal zeven minuten zo achter elkaar spelen. En wat speelden Loes en Peter dat geweldig.

Totdat ik begin met En DOEK!, doe ik vrij weinig, behalve veel orde op zaken stellen.
Ik liep nogal achter de feiten aan in mijn leven. Na de kanker van vorig jaar had ik veel behoefte aan structuur. Nu zitten alle cd's weer in doosjes, waar een naam op staat. De fotoboeken zijn compleet, de enigszins verkleurde negatieven konden nog worden afgedrukt. De boeken in de boekenkast staan weer op alfabetische volgorde, de Gouden Kalveren zijn gepoetst, evenals de juwelen, de fiets is bij de fietsenmaker geweest, de tomtom is gerepareerd, de computer is opgeschoond evenals de iPod, de rekeningen zijn betaald en de post is beantwoord. En wat heb ik veel opgeruimd! Miskopen, nare boeken, klemmende schoenen en kleine frutsels die echt niet meer waren dan kleine frutsels.
De oudste dochter Roos, bijna 20 jaar, woont zelfstandig. Daardoor is er een kamer vrijgekomen en die wordt, na een verbouwing, mijn nieuwe werkkamer. Eindelijk is het raam vervangen, waardoor we op het dakterras moesten klimmen. Het zijn nu openslaande deuren. Vorig jaar stonden alle bakken op het dakterras er treurig bij. Tijdens de chemo had ik er geen zin in, maar nu bloeit het als nooit tevoren.
Ik schrijf momenteel heel weinig. Soms een uurtje aan Vreemd Bloed, het filmscenario dat in februari 2009 gedraaid gaat worden en waar de stofkam nog eens doorheen gehaald moet worden.
Op 14 september mag ik een prijs uitreiken op het Theatergala. Ik trek een lange jurk aan en ik ga ervan genieten. Het nieuwe seizoen begint opgeruimd! Ik ben er klaar voor.