Volgens Robert

inleiding, voorbeschouwingen, recensies en intervieuws

Trouw 6 maart 2013
tv Willem Pekelder

Dokter Robert, zo'n arts willen we allemaal wel

Als een huisarts aan zijn psychotherapeute vertelt dat hij als een buizerd boven het landschap van zijn eigen leven hangt en als die therapeute vervolgens vraagt of er op dat landschap ook paarden, koeien of schapen rondlopen, waarop de huisarts antwoordt: schapen wel, en de therapeute ten slotte adviseert een gemaal in dat landschap te bouwen zodat zijn schaapjes (de patiënten) niet zullen verdrinken, dan heb ik zo'n flauw vermoeden dat ik naar een erg leuke serie zit te kijken.

'Volgens Robert', een tragikomedie over een huisarts in een midlifecrisis, munt uit door geestige metaforen en rake dialogen. De teksten voor deze Vara-serie zijn met liefde geschreven, dat proef je uit elk woord.

Moeiteloos huppelen de scenaristen Maria Goos en Peter Blok van het vocabulaire in de spreekkamer naar dat in de huiskamer. Of de volkse taal in de boksschool, waar huisarts Robert Finkelstein (Peter Blok) de agressie van zich afslaat. "Straks ga je spieren ontmoeten waarvan je nog nooit de groeten hebt gehad", zegt de bokstrainer in plat-Amsterdams.

Geforceerd jong doen, wisselende stemmingen en verliefd worden op veel te prille dames, mannen in een midlifecrisis zullen mild kunnen glimlachen om zoveel herkenning. Die identificatie is de tweede sterke troef van deze serie.

Hopelijk hebben die crisis-mannen een arts als Robert. Een geneesheer zoals je die in Engelse plattelandsseries wel ziet: chaotisch, gemoedelijk, een tikkeltje romantisch en een warm kloppend hart voor de patiënten. Het dagelijkse doen en laten in de praktijk vervlechten Goos en Blok op organische wijze met de huwelijksdepressies van het artsenechtpaar (vrouw wordt droogkomisch gespeeld door Jacqueline Blom) én (jaja, we worden verwend) met botsende opvattingen over gezondheidszorg.

Robert met zijn ouderwetse kaartenbaksysteem staat lijnrecht tegenover zijn nieuwe en zeer tijdelijke assistente, die rept over een challenge en een 'gigaklus' om de praktijk op orde te brengen, 'maar we gaan er voor.' Weer die sprong in vocabulaire. Lelijk, vlak taalgebruik dit keer, waar een zorgvisie, meer nog een mensvisie, achter schuilgaat die volledig botst met die van Robert. "U beschouwt patiënten als consumenten van zorgproducten, maar ik zie mensen met een kapotte ziel, mensen die hun kind slaan of elke dag een halve fles whisky drinken. Ik heb hier mensen van wie ik een kind heb zien sterven, die zichzelf van de brug willen werpen. Die mensen vertrouwen mij." Een schitterende, in razernij uitgeschreeuwde monoloog. "U moet accijnzen gaan heffen op noten of rozijnen. Maar niet iets met mensen. Niet iets met mensen!"

Dat is de derde troef van deze reeks: het sociaal realisme, de kanttekeningen bij de commercialisering van de zorg. Maatschappijkritiek die gelukkig nooit de overhand krijgt, want in een tragikomedie moeten we natuurlijk vooral blijven lachen. En dat kunnen we volop in deze reeks met sterke karakters, een uitstekende rolbezetting , ook in de bijrollen (wat een verschil met die andere doktersserie, 'Dokter Deen'), en amusante filmische trucs (flashbacks waarin de dokter in dialoog gaat met zijn jonge ik).

'Volgens Robert' is nu al een serieuze Nipkow-kandidaat.