Nico de Vries, Bart Klever, Arie Kant en Har Smeets zijn met elkaar bevriend vanaf de tijd dat ze samen op de toneelschool zaten in Maastricht. Dat is inmiddels bijna 25 jaar.

Een paar jaar geleden vroeg Nico of ik een stuk over mannenvriendschap voor hen wilde schrijven. Ik zou rond die tijd Cloaca gaan schrijven, dus het kwam niet zo goed uit.

Maar toen kwamen we op het idee dat zij zouden 'meeschrijven'. Dat heeft geresulteerd in een aantal etentjes met de jongens en mij. Toen ik alle aantekeningen bij elkaar had, ben ik het stuk Nu Even Niet gaan schrijven. Dat was in twee weekjes gepiept. Dat is wel vaker zo, als ik al veel los materiaal heb aan ideeën, zinnetjes en stukjes van een scène.

Eigenlijk was het zo dat ik het stuk had vanaf dat Arie zijn verhaal had voorgelezen over hoe hij zijn jeugdvriend die kanker had 'naar huis' had gebracht.

Dat is het einde van Nu Even Niet geworden en verder gaat de voorstelling over alles wat voorbij is. Melancholie is deze heren niet vreemd.

• scènefoto's

Nu Even Niet werd een enorm succes. Er was alleen wel wat gemopper over dat ik zo weinig voor vrouwen schrijf. Dat vond ik ook wel, maar ik zag er tegenop om voor vrouwen te schrijven.

Ondertussen was ik met mijn vriendin Wivineke van Groningen al wel bezig met het ontwikkelen van een voorstelling over het rouwproces na de dood van haar man Coen. Uiteindelijk zijn we van dat idee afgestapt. Wat over bleef was het idee van Nu Even Wel; vier vrouwen ontmoeten elkaar, één van hen is de weduwe van de man die in Nu Even Niet is doodgegaan.

Verder wisten we nog niets toen de actrices die Nu Even Wel zouden gaan spelen, een paar keer bij elkaar kwamen om 'te praten en te fantaseren'.

Toen we op het idee kwamen dat de weduwe erachter is gekomen dat haar man een minnares had, kon ik beginnen met schrijven.

Het was helemaal niet moeilijk om voor vrouwen te schrijven, het is wel heel erg anders. Vrouwen zijn veel minder doorzichtig en ze zijn op emotioneel gebied ook vaak veel directer.

• scènefoto's